GSRO blog

Dit is het blog van de GSRO. In ons blog en de columns gaan we in op zaken die spelen en van belang zijn voor Oost Nederland en het daaraan grenzende deel van Duitsland. We willen het wezen van Oost-Nederland blootleggen. We leggen relaties tussen heden en verleden en zoomen in op regionale of plaatselijke identiteit. Maar ook op hele kleine deelgebieden en hele specifieke lokale zaken, als speldenprikjes op de kaart.

Onder de papklok

IMG_2929

Afgelopen oktober waagden we de sprong over de IJssel. We verkasten van Dieren naar Doesburg. Slechts vijf kilometer verderop, een steenworp afstand. Maar toch naar een andere wereld. Dieren is Veluwezoom, Doesburg is Achterhoek. Dieren is een dorp, Doesburg een stad. Dieren is veel groter geworden dan ooit bedoeling leek, Doesburg is juist kleiner gebleven. U begrijpt, genoeg verwondering over het hoe en waarom van dat alles.

Dat stad-en-dorp-gedoe, dat vind ik opmerkelijk. Dieren heeft ruim vijftienduizend inwoners, Doesburg komt nog niet aan de twaalfduizend koppen. In Dieren, daar stap je elk half uur uit de Intercity. Voor Doesburg moet je voor de laatste kilometers nog een streekbus pakken. In Dieren, daar kun je met je liefje zoenen in de fietsenstalling van een middelbare school. Kom daar in Doesburg maar eens om.

Zo bekeken lijkt het zo klaar als een klontje. Die stadsrechten, die in 1237 door Graaf Otto II aan Doesburg zijn toegekend, die had ie achteraf gezien net zo goed in Dieren kunnen laten bezorgen. Maar toch is er tegelijkertijd geen twijfel mogelijk: Dieren is onmiskenbaar een dorp en Doesburg is een echte stad. Oké, een stadje van niks, als je naar de omvang kijkt. Maar, zo redeneert de Doesburger, groter is heus niet altijd beter.

Waar zit 'm dat dan in, dat 'stad zijn'? In de tijd van Otto II, toen intercity’s en fietsenstallingen nog geen noemenswaardige rol speelden in ons dagelijks leven, betekende dat het recht om tol te heffen, om een markt te houden, of om recht te mogen spreken. Dat tol heffen en rechtspreken, dat gebeurt in Doesburg allang niet meer. Markten, die zijn er natuurlijk nog volop. Maar maakt een markt een stad, zoals kleren de man maken? Dat betwijfel ik.

Nee, ik denk dat je het tegenwoordig in andere dingen moet zoeken. Bijvoorbeeld in een zelfbewustzijn, een trots die stadsbewoners eigen is. Dat zit in Doesburg wel snor. Het IJsselstadje speelt haar stadse troeven vol overgave uit, ongeacht hun feitelijke relevantie voor de stad anno nu. Het lidmaatschap van het Hanzeverbond. Het historische, nog goeddeels intacte stadshart. De militaire geschiedenis, het moderne IJsselfront. Haar culturele leven. Mosterd, mosterdsoep en mosterdsoepwedstrijden. Een bonte verzameling insignes, die de stad door de eeuwen heen opgespeld heeft gekregen. Of zichzelf heeft opgespeld.

De Doesburgers zijn oprecht trots op die dingen. En dan maakt het niet eens zo gek veel uit of ze in Doesburg zijn geboren, of dat ze er nog maar koud zijn komen wonen. Je ziet dat ook met mensen die in Amsterdam gaan wonen. Ze sluiten die stad binnen mum van tijd in hun hart, gaan ‘m na twee weken liefkozend Mokum noemen en mopperen na een maand vakkundig mee over al die toeristen die ‘hun’ stad overspoelen. Een beetje lachwekkend misschien, maar dat is wat een stad met mensen kan doen. Een stad heeft smoel. En, niet onbelangrijk, een stad staat iedereen toe zich met die smoel te vereenzelvigen. Een echte stad, die zit blijkbaar in haar bewoners, in hun vezels.

En eerlijk is eerlijk, ik merk aan mezelf dat ook het kleine, dappere Doesburg al in mijn vezels begint te kruipen. Terwijl ik me toch echt geen Doesburger durf te noemen, na er pas een maand of zeven te hebben gewoond. Het voelt een beetje als met andermans veren pronken, trots te zijn op een stad die ik me toch nog echt niet de mijne kan noemen en waaraan ik op geen enkele manier iets heb bijgedragen.

Tot een paar weken geleden, tijdens een tocht op de racefiets. Het was een mooie voorjaarsavond en ons rondje werd groter dan we ons hadden voorgenomen. We moesten flink op de pedalen om voor donker terug te zijn. De laatste kilometers gingen rechtuit, over de dijk langs de Oude IJssel. Om negen uur hadden we de stad weer bijna bereikt. Dichtbij genoeg om de papklok te horen slaan, hoog in de toren van de Martinikerk. Zoals ie al vele generaties luidt. Negen uur, tijd om terug te komen van buiten, terug naar de veilige beslotenheid van de stad. Toen wist ik het zeker. We zijn bijna thuis. Thuis in de stad die al heel snel de mijne is geworden.

 

Kulturschock am Wattenmeer
Over station Arnhem en Breda
 

Reacties

Er zijn nog geen reacties gegeven. Wees de eerste die een reactie geeft
Reeds Geregistreerd? Hier Aanmelden
maandag, 09 december 2024

Excursies

Jaarlijkse excursie

Elk jaar organiseert de GSRO een dag-excursie, voor het begin van de zomer-vakantie.

Een prima gelegenheid voor de leden, maar ook voor niet-leden, om elkaar te ontmoeten en bij te praten.

Én om "bij te scholen" door een dag lang tijd te besteden aan een onderwerp in een voor "Ruimtemakers" relevant thema.

Voor 2020 is, gezien de uitbraak van het corona-virus, de excursie helaas komen te vervallen.

De GSRO twittert

Volg nieuws uit de vakwereld en over Oost Nederland via onze twitter tijdlijn hieronder:

Lid worden

De GSRO organiseert zo'n 10 bijeenkomsten per jaar. Kennisuitwisseling en netwerken zijn dan allebei belangrijke onderdelen. Tijdens een broodje voorafgaand aan de bijeenkomst kom je oude en nieuwe bekenden tegen.

Lid worden kost slechts € 40,- per jaar en staat open voor vakgenoten die iets hebben met Oost Nederland. Word ook lid door het formulier in te vullen. Óf stuur een mailtje naar info@gsro.nl om meer informatie op te vragen.

Word nu lid

 

Doel

Het belangrijkste doel van de GSRO is om ervaringen te kunnen uitwisselen onder vakgenoten werkzaam in de ruimtelijk inrichting. Tijdens de bijeenkomsten wordt een actueel onderwerp voor het voetlicht geplaatst. De onderwerpen betreffen het brede vakgebied van de ruimtelijke ordening en ruimtelijke inrichting. De uitwisseling van praktische en theoretische ervaringen tussen vakgenoten vormt een belangrijk aspect.

Leden

Het ledenbestand van de GSRO bestaat uit architecten, stedenbouwkundigen, landschapsarchitecten, economen, landbouwkundigen, sociaalgeografen, planologen, verkeerskundigen, recreatiedeskundigen en juristen in de publieke of private sector. De GSRO heeft een klein bestuur dat de dagelijkse gang van zaken regelt.

GSRO
Save
Cookies user preferences
We use cookies to ensure you to get the best experience on our website. If you decline the use of cookies, this website may not function as expected.
Accept all
Decline all
Read more
Analytics
Tools used to analyze the data to measure the effectiveness of a website and to understand how it works.
Google Analytics
Accept
Decline