Afgelopen oktober waagden we de sprong over de IJssel. We verkasten van Dieren naar Doesburg. Slechts vijf kilometer verderop, een steenworp afstand. Maar toch naar een andere wereld. Dieren is Veluwezoom, Doesburg is Achterhoek. Dieren is een dorp, Doesburg een stad. Dieren is veel groter geworden dan ooit bedoeling leek, Doesburg is juist kleiner gebleven. U begrijpt, genoeg verwondering over het hoe en waarom van dat alles.

De overblijfselen van een feestje. Zomaar ergens in de wei, langs de weg van Tilligte naar Denekamp. Zo'n mooi, zomers beeld. Die lucht er boven, zwanger van Nederlandse wisselvalligheid. De grote tent is al afgebroken. Opgeborgen, tot ie weer nodig is voor een volgend feest. Het is een tafereel wat ik een jaar geleden heb gefotografeerd. Geen idee waarom er op deze plek een feestje was. Misschien wel het jaarlijks dorpsfeest. Een trouwerij misschien, of het...

Sittard, 1985. Thuis is het gezellig druk. M'n opa en een paar ooms zijn op bezoek. Een pilsje op tafel, de kamer geurt naar tabaksrook.  Er wordt gepraat over wat komen gaat. Ook op straat is het druk. Over een uurtje zullen de smalle straten in onze buurt vol staan met auto's en zal een onafgebroken stroom mensen langs ons huis wandelen. En ik geniet van dit ritueel, dat zich om de week voltrekt. Even later...

"Dieren? Daar staat toch altijd file, ergens tussen Arnhem en Zutphen?" Als je passant bent, is dit het beeld dat logischerwijs blijft hangen. Een drukke weg naast een spoorlijn. Verkeerslichten, overwegen. Een obstakel op de route van A naar B. Maar niet lang meer: het dorp gaat momenteel  onder het mes. De chirurgen, dat zijn de provincie Gelderland en de gemeente Rheden, in een bouwkundige quatre-mains. De Burgemeester de Bruinstraat. De naam roept bij mij het...

Op deze plek heb ik een aantal stukjes geschreven over Dieren, het dorp waar ik woon. Die gingen vooral over bepaalde plekken in het dorp die me opvallen, of over de ontwikkelingen die het dorp doormaakt. In de zoektocht naar het 'Dierens DNA' kan ik natuurlijk niet voorbij gaan aan de inwoners van Dieren. De pakweg 18.500 mensen die Dieren maken tot het dorp dat het is. Mét elkaar, maar regelmatig ook naast elkaar. Als je...

Onderweg naar Vlissingen. Het is even na achten als de trein Nijmegen binnen stommelt. De Waal glinstert onder ons, de rondvaartboten bedekt met een laagje bladgoud. De lage ochtendzon zorgt voor een prachtig afgetekende skyline. De Sint-Stevenskerk trots in het midden, de bomen in het hoog gelegen Valkhof meer naar links, op de achtergrond. Met m'n telefoon maak ik een foto en stuur die naar m'n zoontje. "Rara, waar ben ik nu?" Even later het antwoord: "In de...

Naast de oude dijk die langs Cortenoever bij Brummen loopt, vind je deze zomer dit prachtige silhouettenwiel. Je mag er gerust aan zitten om het te laten ronddraaien. Da's maar goed ook, een wiel hoort natuurlijk te draaien. Wat zou het anders moeten doen? En dit wiel had op geen betere plek kunnen ronddraaien dan juist hier, langs de IJssel bij Cortenoever. Eigenlijk was ik op weg naar een ander kunstwerk, dat in het kader van...

Hoe ruikt de zomer? Voor iedereen anders natuurlijk. Voor mij ruikt ie naar rivierwater. Die geur die aan je huid en in je haar blijft hangen na een dag zwemmen in een grind- of zandafgraving. Eigenlijk een beetje een vies, brak luchtje als ik eerlijk ben. Maar die geur van Maaswater, vermengd met zonnebrandcrème en versgebakken frieten...onmiskenbaar een prachtige, luie zomerdag. Geen speld tussen te krijgen. Sinds ik een jaar of 20 geleden vanuit Limburg naar...

Ken je dat gevoel? Dat je met weemoed terugdenkt aan iets dat verdwenen is? Iets waarvan je, toen het er nog was, nooit kon vermoeden dat je het ook maar een seconde zou missen? Dat gevoel had ik onlangs. En volgens mij meerdere dorpsgenoten met mij. Het 'iets' in kwestie, dat was het voetgangerstunneltje op het NS-station van Dieren. Het tunneltje dat in mijn hoofd een weinig liefhebbende bijnaam had: de pisbuis. Deel vier in een...

M’n opa was douanier. Daar was ie trots op en ik ook. Ik zie ‘m nog voor me, in grijsgroen uniform met pet, dienstwapen aan z’n riem. Destijds was hij gestationeerd bij de diverse grensovergangen bij Sittard, aan de Duitse grens. En hoewel ie terugverlangde naar de periode dat hij op een patrouilleboot in de Rotterdamse haven zeeschepen controleerde, nam hij ook de bewaking van onze oostgrens zeer serieus.

Wijhe, juni 2015. Ik zit op een stenen bank in de Langstraat, voor de kerk. Links van me klinken gezellige geluiden, afkomstig van het terras van café ’t Praothuus. Schuin tegenover me, aan de overkant, ligt boekhandel Schippers. Kleurrijke reclameborden proberen me te verleiden een kraslot te kopen. Achter de winkelruit staan draairekjes met ansichtkaarten. Groeten uit Wijhe, ongetwijfeld. Lang geleden zat op precies die plek ook al een boekhandel, van Van Dillen. En kon je...

Mijn vorig blog eindigde wat in mineur, moet ik bekennen. Dieren, dat groter groeide dan voorbestemd, stedenbouwkundig uit balans raakte en verminkt werd door een vierbaans provinciale weg. Tjonge, het is nogal wat. Met alleen zo'n pessimistische boodschap zou ik het dorp echter tekort doen. In dit blog dan ook aandacht voor één van de mooiste plekjes van Dieren: het Carolinapark. Een park dat het dorp zo’n beetje cadeau kreeg. De Veluwezoom heeft altijd een aantrekkingskracht...

"Deze trein zal nog stoppen te Dieren, Zutphen, Deventer, Olst, Wijhe en heeft als eindbestemming Zwolle.” Hoe vertrouwd klinkt dit omroepbericht in de trein; die riedel haltes langs de IJssellijn. Moest ik je uitleggen waar Dieren ligt, zou ik het dan ook al snel “halverwege Arnhem en Zutphen” plaatsen. Dit is deel twee in een serie blogs over de zoektocht naar het 'Dierens DNA'. Wat heeft dit dorp aan de IJssel gemaakt tot wat het is?...

Het is lente in Dieren. Jazeker; de krokussen staan in bloei en we hebben al een beetje van de zon kunnen genieten. Maar dat bedoel ik niet. Ik bedoel ‘lente’, zoals ‘een nieuw hoofdstuk’. Neem van mij aan: hier hangt duidelijk lente in de lucht. Dieren bloeit op. Het maakt me blij, opgelucht haast. Want de laatste jaren maakte ik me zorgen over ons dorp aan de IJssel. Het was al een poos herfst. Het dorp...